Chrześcijanie

W biblii pisze że był pyszny. Pycha go zeżarła. Ja to wyobrażam sobie tak: "Patrzcie jaki jestem potężny (bo w sumie był najpotężniejszym z archaniołów) patrzcie jak umiem wielbić Boga"

Fajnie z szatanem postępował Jezus. Nie wiem gdzie to dokładnie pisze, i nie chce mi sie szukać P:P Chodzi mi o sytuacje gdy Jezus mówił o swojej śmierci, a Piotr (wydawało by się bardzo troskliwie i na miejscu) mówił żeby Jezus tego nie robił. Jezus od razu powiedział "idź precz szatanie". Czujecie to?! Zjechał swojego przyjaciela tylko dlatego że on sie o niego martwił. Każdy głos który nas zwodzi od jakiegoś Bożego działania jest od szatana.

No ja wiem dlaczego go zjechał. Mówie tylko jak to wyglądało od strony uczniów. I dla nas może to być dziwne. Ja nie staram sie nawet pisać "szatan" z dużej litery Dla mnie jest śmieciem.

no pewnie że możliwe. Akurat tego sie nie da zaprzeczyć. A ja myśle że szatan to przydomek, bo jego prawdziwe imie to "Jutrzenka" albo "Lucyfer"

Lucyfer to to samo co Jutrzenka. Ale patrzcie jakie ma imię Co znaczy jutrzenka a jaki jest szatan? I my mówimy że ludzie sie zmieniają A on to co?

imie diabła to Lucyfer albo Jutrzenka, w zależności od tłumaczenia. Reszta to przydomki.

Jak już masz pewność że dana osoba ma w sobie demona, i jest kilka silnie wierzących osób z Tobą, to zaczynasz wyganiać demona w imieniu Jezusa Chrystusa.

Osobiście dla mnie jest totalnie niedopuszczalne robienie tego samemu. Demon może dać człowiekowi tyle siły że małe dziecko powali dorosłego mężczyznę. No i trzeba być czystym przed Bogiem zanim się do tego zabierze, bo demon Ci wypomni wszystkie Twoje ukryte przewinienia.

Jak myślicie czy wyrzucić diabła może każda osoba wierząca, czy to musi być ktoś "przeszkolony" i spełniać jakieś wymogi np. musi mieć odpowiedni wiek(nie może być za młody), musi to być pastor itp.?

Nie słyszałam o takich przypadkach, ale myślę, że to możliwe... Ale nie każdy nawrócony musi mieć moc wyganiania demonów. Uczniowie Jezusa miewali problemy to i my możemy. Poza tym słyszałam ostatnio kilka autentycznych historii (spisanych przez obiektywnego historyka) o demonach samych w sobie i ich wypędzaniu. 

  Był sobie np. taki ksiądz, który od jakiegoś już czasu z dobrym skutkiem odprawiał egzorcyzmy.  Ale zdarzył mu się "spadek formy" (tej duchowej oczywiście) i, gdy zaczął już się modlić nad opętanym, jak to opisał sam poszkodowany: "poczuł jakby ktoś wbił mu palec w odbyt", po czym zaczął być miotany po całym pomieszczeniu, efektem czego wylądował w szpitalu z połamanymi żebrami i rozległymi obrażeniami wewnętrznymi...

   Inna historia ilustruje nam sposób bycia i działania demonów. Pewien egzorcysta przed rozpoczęciem służby Bogu, zakosztował, że tak to ujmę rozkoszy cielesnych. Kobieta, z którą sypiał nie była jego żoną, więc oczywisty jest fakt, iż był to grzech.  Partnerka przezywała go w specyficzny, pieszczotliwy sposób. Po rozstaniu z nią człowiek się nawrócił. Pewnego słonecznego dnia wszedł do pewnego przytulnego domu, w celu  odprawienia egzorcyzmów. W progu przywitał go dawno zapomniany pseudonim. Gdy zapytał demona skąd o tym wie, odparł: "- Przygotowywaliśmy się na twoje przyjście i rozmawialiśmy z braćmi" (czy coś w tym stylu) Wynika z tego prosty wniosek, iż jesteśmy pod stałą obserwacją "ciemnej i jasnej strony mocy" i dlatego... lepiej się pilnować.