Chrześcijanie

Dzisiaj na naszym niedzielnym nabożeństwie (Betania, Katowice) gościł brat pastor z Torunia. Nie wiem nawet jak się nazywał, ale wiem, że był dla nas ogromnym błogosławieństwem! Dawno nie widziałam czegoś takiego! Właściwie to... nigdy.  Nie wszystko pamiętam, bo sporo tego było, ale starałam się opisać zdarzenia jak mogłam najrzetelniej.

   Mówił o uzdrowieniu i o swoim usłanym świadectwami życiem z Bogiem. Nagle jak gdyby nigdy nic zaczął prorokować! Powiedział, że na sali jest chłopak, który od niedawna marzy o motorze, ale rodzice nie chcą się na to zgodzić. Powiedział, że Bóg zaleca mu ostrożność co do ludzi, których pozna gdy otrzyma swój motor. Sprawa tyczyła kolegi przede mną. Potem zaczął mówić o pewnej wdowie obecnej na nabożeństwie i jej problemach finansowych. Zapowiedział ich rozwiązanie w nadchodzącym tygodniu.  Potem powiedział, że chciałby się pomodlić o chorych w naszym zborze, a szczególnie jednego chłopca z przepukliną, kobietę z bólami w lewej części klatki piersiowej, człowieka z bólem głowy dokuczliwym zwłaszcza po prawej i jeszcze kilka osób, których dolegliwości dokładnie opisał. Nie mówił jakimś nawiedzonym tonem, ani skomplikowanym językiem. momentami przerywał i modlił się po cichu, wciąż stojąc na ambonie. Potem zszedł na dół, a ludzie, o których mówił przyszli do niego. Inni starsi i nasi pastorzy też zaangażowali się w modlitwę. To było niesamowite! Z tego co wiem usługujący tego dnia nie rozmawiał nigdy wcześniej z naszym pastorem o członkach zboru ani z samymi członkami. Przyjechał chyba dopiero rano. Alleluja nasz Bóg jest Bogiem cudów!